عجیب این است که همه این روسای جمهور با آرای بعضا بالای مردم انتخاب شدند اما این مزیت هیچ نقشی در این که آنان را به ورطه طرد و غضب نکشاند، نداشته است.

اقلیتی که بر خلاف همه موازین عقلی و دینی، برای نظام شأن قدسی و ملکوتی قائل هستند، مساله را این گونه تحلیل می کنند که این روسای جمهور نتوانستند منویات الهی و عالی و انقلابی نظام را درک و اجرا کنند و مردم هم در انتخاب های خود فاقد بصیرت لازم بودند و به خطا رفتند. اما واضح است که مساله ربطی به این توهمات نداشته و حکایت از نقصی ساختاری و گفتمانی در شیوه حکمرانی جمهوری اسلامی دارد.  

البته این نقص از این جهت که نظام توانسته در تمام این سال ها ناکارآمدی ها و بحران ها را عمدتا متوجه نهاد انتخابی ریاست جمهوری و مردم کند و خود را منزه از آنها جلوه دهد، یک دستاورد مهم بوده است اما به بهای تحمیل عقب ماندگی ها و خسارت ها و آسیب های فراوان بر مردم و کشور. 

با هیچ منطقی نمی توان حساب قوه مجریه و دولت را که در بسیاری از وظایف خود مانند سیاست خارجی، مسلوب الاختیار است، از کلیت نظام جدا کرد و توفیقات کارکردی آن را به حساب نظام گذاشت و کاستی ها و شکست هایش را به حساب دولت و رییس جمهور، و نظام را معصوم و مبرا از اوضاع بحرانی کشور دانست. 

  منطق عقلی و عرفی و حقوقی می گوید: "من له الغنم فعلیه الغرم"، یعنی آن که غنیمت ها و دستاوردها به نامش ثبت می شود، خسارت ها و شکست ها هم به نام او ثبت می گردد.

اگر واقعا دولت ها در تمام چهل سال اخیر، مسیر غلط و غیر انقلابی و غربگرا را رفته اند، چرا با نظارت و حساب کشی نهادهای نظارتی و قضایی نظام، نقد و اصلاح و یا مجازات نشدند؟ آیا مگر صلاحیت همه این روسای جمهور توسط شورای نگهبان احراز نشده بود؟ 

در ارتباط با دولت آقای روحانی، مجلس انقلابی در ماه های اول شکل گیری در صدد استیضاح آن بر آمد اما چرا با آن مخالفت شد؟! 

این چه مکانیسمی از حکمرانی است که دولت ها همگی با حمایت نظام عمرشان به پایان رسید اما در عین حال به همه آنها نمره مردودی داده شد؟!

اکنون پرسش این است آیا رییس جمهور جدید نیز باید ۴ یا ۸ سال دیگر در انتظار چنین سرنوشتی باشد؟ اما به نظرم سئوال مهمتر این است که آیا کشور و مردم همچنان ظرفیت تحمل و تاب آوری این مدل عجیب و شگفت آور از حکمرانی را که روز به روز بر حجم آسیب ها و بحران های ایران می افزاید، دارند؟!

مهدی نصیری