اهواز- حبیب خبر/ نوید قائدی:

برای رسیدن به الفبای توسعه پایدار در شهر اهواز، باید واقعیت های ملموس شهر را واکاوی کرد.

واقعاً ایراد کار کجاست؟ چرا بعد از گذشت سال ها از میان کلان شهرهای کشور، اهواز هنوز نتوانسته جایگاه مطلوبی در رتبه مدیریت شهری را کسب کند؛ به گونه ای که بیش تر شهروندان ناراضی و گله مند هستند.

آیا ایراد ملی و در سطح دولت ها است که در چند دوره به شهر اهواز توجهی نداشته است و اعتباری برای عمران و آبادی آن تخصیص نداده اند؟ آیا ایراد استانی است و ضعف استانداران و در نهایت فرمانداران سبب شده که اهواز در مسیر توسعه قرار نگیرد؟ یا خیر وجود شوراهای شهر ناکارآمد و غیر متخصص سبب شده وضعیت شهر نامطلوب باقی بماند و در جا بزند؟

شاید نتوان عامل کمبود اعتبار و ضعف مدیران استانی را دلیل عمده این عقب ماندگی ها دانست، زیرا آمارها به خوبی نشان می دهند در بعضی سال ها اعتبارهای خوبی برای پروژه های عمران شهری تزریق شده است؛ البته ضعف نظارت دقیق بر سیستم مدیریت شهری از کاستی های فرمانداری و استانداری خوزستان در سال های گذشته بوده است که قابل انکار نیست.

اما نهاد شورا که به صورت مستقیم و با رای مردم انتخاب می شوند حسب قانون وظیفه تصمیم گیری و نظارت بر امور شهرداری و البته بیشتر از آن مدیریت شهری را بر عهده دارند و قطعا نمی توانند رافع مسوولیت خود باشند، زیرا در بسترهای قانونی موجود بسیاری از شوراهای کلان شهرها موفق عمل کرده اند و شهر خود را در مسیر توسعه پایدار قرار داده اند.

اگر کارکرد نهاد شورای شهر اهواز ایراد دارد، ایراد کار کجاست؟ آیا تا کنون نیروهای متخصص به آن ورود نکرده اند که جواب منفی است؟ زیرا در تمام دوره ها نیروهای متخصص زیادی هم ورود داشته اند.

اگرچه شورا قطعا شورای شهر است و قانونگذار وظایفی فراتر از مدیریت و نظارت بر شهرداری را بر عهده آنان گذاشته است اما شوربختانه به دلیل ناباوری اعضای شورا و نداشتن تعامل مناسب با نهادهای بالادست و همچنین نیافتن روش های قانونی برای احقاق حقوق مردم به راحتی می گویند: ما فقط شورای شهرداری هستیم!

اما اصل ماجرا این نیست و حتما شورا در قانون فراتر از شهرداری است و باید سکان مدیریت شهر را برعهده گیرد.

برای تحقق این مهم باید مشکل های ریشه ای و ملموس شهر و حاشیه به طور کامل پایش و مشخص شوند و برای حل آن ها به تفکیک برنامه ریزی کرد

برای شناخت مشکل های شهر و یافتن روش های برطرف کردن آن ها و تصمیم گیری های جامع و اساسی و مهم تر نظارت بر اجرای صحیح امور شهری نیازمند سطحی از دانش و آگاهی تجربی در زمینه شهری است که در هیچ رشته تخصصی حتا به صورت عمیق هم یافت نمی شود؛ چون نیاز به تجربه و آگاهی عملی دارد.

 اگر این تجربه عملی در کنار تخصص نباشد محال است حتا بتوان مشکل های شهر و شهرداری را شناخت تا بتوان برای حل آن ها برنامه ریزی و اقدام و نظارت کرد.

این مهم با چندین مناظره عمومی دقیق و علمی قابل کشف و هویدا شدن است؛ چون هنوز بعد از سپری شدن شورا شماری از اعضا نتوانسته اند بر حوزه شهر حتا اشراف شناختی داشته باشند چه برسد که بتوانند حل مشکل ها و ارتباط با نهادهای فرادست و احقاق حقوق مردم را عملیاتی کنند.

لذا اگر افرادی تخصص عمقی دارند و البته در کنار آن صاحب تجربه در اداره امور شهر هستند چه بهتر؛ زیرا این ها بهترین گزینه های شورا خواهند بود؛ ولی اگر تجربه لازم در امور شهری نداشته باشند قطعا و بدون شک نمی توانند با این حجم از مشکل های شهر اهواز دست و پنجه نرم کنند و در برطرف آن ها بکوشند.

شورا محلی برای آزمون و خطا نیست و نمی توان در آن هر شعاری را عملیاتی کرد. شورا محلی موجه برای شور و مشورت و مصلحت اندیشی برای منافع شهر و مردم شهر حسب قوانین جاری کشور است. ‌کسانی از عهده چنین وظیفه مهمی بر می آیند که در کارنامه کاری خود آزمون هایی سخت را پاس کرده باشند و بدانند بودجه و اعتبار و شرایط پیمان و حمل و نقل عمومی و مدیریت ترافیک و پسماند و خدمات شهری چیست و ارتباط فرهنگ شهر و شهروندی با خدمات شهری و توسعه شهری چگونه است.

 اگر افرادی متخصص و مجرب و خلاق در راس امور شورا قرار گیرند می توان به آینده امیدوار شد؛ در غیر این صورت، آزموده ها را آزمودن خطایی فاحش است.

۱۸ خرداد ۱۴۰۰