در ماه‌های پايان خدمت آن هم در دوره‌ای مشخص از يک مسووليت- به ویژه وقتی نماينده مردم يک شهر باشيد- معمولاً ارزش بیانیه‌ها صفر است. صفر از اين بابت که چند ده ماه فرصت بود تا شما صادقانه با موکلان خود گفتار و تعامل نماييد. مگر می‌شود در يک جمع تصميم گير و البته مسوول با انتشار يک بيانيه رافع مسوولیت‌های مهم و خطير گذشته خود شد و خود را تطهير کرد؟!

موکل مردم اگر از حاشیه‌های امن می‌ترسد همان بهتر که باکار و فعاليت سياسی و اجتماعی خداحافظی کند و خانه‌نشین شود. مگر می‌شود منافع مردم يک شهر و توهين به اقوام اصيل آن را (اگرچه بار ها به آن‌ها توهين شده است) با هرگونه دليل موجه و غیرموجه بی‌خیال شد و پشت گوش انداخت؟!

مگر نه طيف فکری و جريان سياسي همگرا در شورای شهر فعلی اهواز مسوول انتخاب اين شهردار بوده‌اند؟ مگر بارها از اختيار قانونی خود مبنی بر استيضاح شهردار به هر دليل چشم پوشی نکرده‌اید؟ اين چه توجيه کم‌اهمیتی است؟ اکنون‌که شورا به آخر خط کاری رسيده است، این‌چنین بیانیه‌هایی صادر می‌شود؟!

از اينکه شهردار ضعيف است و در قد و قواره اين شهر نيست هيچ فرد خبره و مجربی ترديد ندارد؛ اگر شما ترديد داشته‌اید و با اين انتخاب ضعيف خود به هر دليل تاکنون مصالحه داشته‌اید حرف ديگری است که نشان از ضعف شورا می‌دهد.

اين بیانیه‌ها- که حاکی از فرصت سوزی گذشته در عمران و آبادانی شهر و هويدا شدن و تائید بر ضعف مديريت شهری است- بيشتر از آن‌که وضعيت طرف مقابل را- که البته مشخص  بوده است- هويدا کند، گواهی بر خود اظهاری ضعف فردی يا عملکرد شورايی است.

 افسوس که شورا به‌جای پرداختن به امور عمرانی، اجتماعی و فرهنگی از همان روزهای نخست دستخوش سیاست‌بازی جریان‌ها و اشخاص ذی‌نفوذ شد و در انتخاب شهردار موفق عمل نکرد که اکنون حال ‌و روز شهر این‌چنین پريشان باشد.

نويد قائدی

۱۱ بهمن ۹۹