صحبت از فوتبال محلات اهواز شد و بی اختیار ذهن ام به سمت و سوی زمین های خاکی مملو از خار و ناهمواری رفت که چه گونه عاشقانه و بی ریا و بدون دریافت حق الزحمه، خارها پاکسازی و ناهمواری ها با دست خالی هموار می شود آن هم با کاسه و قابلمه و مشک و پلاستیک و سطل آب پاشی می شد فقط به عشق بازی کردن فوتبال.

اهواز از دیر باز دارای معادن بی شمار، استعداد هائ درخشان، فوتبال محلات و فوتبال خیابانی(گل کوچک ) بود.

فوتبال محلات اهواز صبح و عصر در زمین های خاکی و شب ها ، فوتبال گل کوچک برروی آسفالت داغ فعالیت داشت و  همانند معادن فعال در حال استخراج استعدادهای درخشان بود.

محلات محدود آن اهواز، دهه های چهل و پنجاه و حتی دهه شصت، با بی نهایت بازیکن و مربی گمنام و رقابت بی حد و مرز دارای زمین های خاکی بی شماری بود.

آخر آسفالت، زمین شهاب و عدنان معلم و کمی این ور تر، جنب بیمارستان پارس(الزهرای فعلی)زمین هما گارد، زمین رضا چاچا و صابئین

جنب اباره یا سید عاطی(مسجد رضوان فعلی) زمین یزدخواستی ها.

زمین های کوت عبدالله، استیشن و پیچ خزامی، زمین های شصت پاره پشت پمپ بنزین جهارراه آبادان، زمین راه آهن ایستگاه کارون پشت پرورشگاه(جهاد سازندگی)، زمین های حصیر اباد و آسیا باد و زیتون کار گری، زمین فاخری(ترمینال شوشتر فعلی)، زمین های شانزده هکتاری، زمین های ملی راه، زمین های جنب سید خلف، زمین های آهن افشار و کمپلو، زمین های دایره انتهای خیابان کیان(شلنگ آباد فعلی)، زمین های لشکر اباد و رفیش، همه  و همه محل رویش استعداد و نمایش تکنیک ناب فوتبال سنتی محلات اهواز بود.

فوتبالی که بازیکن پرور و تماشاگر پسند بود. زمین هایی که در آن، رقابت فوتبال فقط در حین بازی، برای موفقیت و دفاع از نام تیم و تعصب محله خود سرشار از نمایش فوتبال شناور تهاجمی بود .

زمین هایی که صادر کننده بازیکن به باشگاه های ورزشی و تیم های استان و تیم ملی بودند. فوتبالی که  فقط دارای تکنیک ناب فوتبال ورزشی و بدون هرگونه غل و غش و پیراهن فروشی به نمایش گذاشته می شد.

در فوتبال محلات اهواز استعدادها توسط مربیان بزرگ بدون واسطه و دلال و سفارش های خاص، کشف و جذب می شدند.

داوران آن فوتبال محلات، بدون دریافت حق الزحمه و لباس رسمی داوری، با پای برهنه و بالا کشیدن پاچه شلوارشان تا زانو، مسابقات بزرگ فوتبال محلات اهواز را قضاوت می کردند و هرگز حرف و تصمیم و ارزش و حرمت و رفاقت کم رنگ نمی شد.

از همان فوتبال محلات زمین های خاکی، فوتبال باشگاهی اهواز تغذیه شد و دارای ۱۲تیم دسته اول(برتر)، ۱۲تیم دسته دومی  و ۱۸تیم دسته سومی در رده بزرگسالان، جوانان و نوجوانان بود.

در کنار فوتبال محلات، فوتبال آموزشگاه های رده تحصیلی راهنمایی و دبیرستان را هم به عنوان یک منبع تغذیه نباید فراموش کرد.

ختم کلام باید یاد آور شوم:

فوتبال اهواز در آن سه دهه، همیشه ابتدا دوره خاکی گلی را باید سپری می کرد تا به مستطیل سبز فوتبال می رسید.

این مختصر بماند تا ان شاالله در آینده نزدیک از تاثیر گذاری فوتبال محلات و زمین های خاکی بیشتر بنویسیم.

         ✍سید مهدی ابوس