محمدرضا عارف: "با تصویب طرح ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان، امید را به جوانان شایسته کشورمان هدیه دهیم." (یکم مرداد ۱۳۹۷)

رییس فراکسیون امید مجلس از اعضای این فراکسیون خواست طرح ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان را تصویب کنند.

"محمدرضا عارف" در صفحه شخصی خود در "توییتر" نوشت:

"اصلاح طلبی یعنی تحول خواهی مثبت. و تحول خواهی تعارف بردار نیست. با تاکید بر عهدم که پلی برای جوانان باشم، از همکارانم در فراکسیون امید می‌خواهم در آستانه سالروز حماسه دوم خرداد با تصویب طرح ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان، امید را به جوانان شایسته کشورمان هدیه دهیم."

حبیب خبر: این جوری که ویکی پدیا(دانشنامه آزاد) نوشته است:"جناب عارف از سال ۱۳۶۰ مشغول به کار شده و تا کنون ۴۳ سال است که کار می کند و هنوز هم بازنشسته نشده است؛ ولی کارمندان دولت را با داشتن ۳۰ تا ۳۵ سال پیشینه کار، به اجبار بازنشسته می کنند ولی قانون بازنشستگی شامل حال برخی از جمله همین آقای "عارف" نمی شود که شش سال پیش، دم از طرح ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان می زد؛ بی آنکه سوزنی به خود بزند و جوالدوزی به کارمندانی را که بازنشسته کرده اند؛ دارد در اقیانوس کار و داشتن مسوولیت دست و پا می زند!

خیلی جالب است: کسی که می فرماید: "با تصویب طرح ممنوعیت بکارگیری بازنشستگان، امید را به جوانان شایسته کشورمان هدیه دهیم" به گونه ای این طرح را می نویسند و تصویب می کنند که خودشان معاف از ممنوعیت باشند. حتا با داشتن ۴۳ سال پیشینه کاری. حتا با داشتن مسوولیت هایی چون:" عضو حقیقی مجمع تشخیص مصلحت نظام، عضو پیوسته و رییس گروه علوم مهندسی فرهنگستان علوم ایران، رییس بنیاد امید ایرانیان، رییس هیات مدیره بنیاد باران و از همه مهم تر گرفتن پست معاون نخست رییس جمهوری...!

آقای معاون نخست رییس جمهوری! شما که یازدهم دی ماه ۱۴۰۳ در "نخستین همایش شورای هماهنگی روابط عمومی دستگاه‌های اجرایی کشور" ابراز کردید:" امروز وفاق را در نهادهای مختلف حس می‌کنیم." چرا از این حس بهره نمی گیرید و با بازنشسته کردن خود و دیگر همکاران اصلاح طلب و اصولگرای تان، "امید" را به جوانان شایسته کشورمان هدیه نمی دهید؟!

به راستی که در کاریکاتور زیر حرف نخست و پایان را زده اید ولی بی گمان نیاز به پیدا کردن سوزن دارید!

شما که عمری است اتوبوس و مترو سوار هستید و روی صندلی هم نمی نشینید و سرپا می ایستید تا از پیاده ها و اتوبوس و مترو سوارها همیشه خبر داشته باشید و در لنز دوربینی که نزدیک را دید می زند هم اصلن نگاه نمی کنید تا هیچ آدمیزادی شما را نشناسد و بی خودی تلاش تان رنگ ریا به خود نگیرد، این بخش از از ترانه عارف را هم که می سراید:"یه دل می گه بِرَم برم یه دلم می گه نَرَم نرم؛ طاقت نداره دلم دلم، بی تو چه کنم...؟!" زمزمه کنید به یقین حال تان را که خوب است بهتر می کند...!