باور بفرمایید وقتی در سایت استانداری خوزستان به تاریخ یکم امرداد ۱۴۰۱ از راه اندازی استخر شنای این دستگاه با خبر شدم آن قدر خوش حال و شادمان و مسرور و مشعوف و چند نقطه شدم که نه تنها در پوست خود نمی گنجیدم که خودم را هم در استخر شنا استانداری می دیدم که دارم آب بازی می کنم!

از سوی دیگر، مسوولان هم با دمپایی های سرخآبی و نفتی- که آدم را یاد تیم های لیگ برتر می اندازد- در حال بازدید از استخر به من هم ادای احترام می کنند!  

البته من که نه استاندارچی هستم و نه جرات می کنم از جلوی کاخش رد شوم؛ چه رسد به اینکه حتا خودم را در استخرشان تصور کنم؛ چرا که آن قدر این ساختمان با عظمت و بزرگ است و بزرگانی را در خود گنجانده که حتا در رویای شنا در استخر با چشمان مسلح به دوربین هم شاید دیده نشوم!

البته تر این که، نه تنها استانداری که شماری از دستگاه و شرکت های استانی از امکاناتی همچون استخر و درمانگاه و بیمارستان و رستوران و باشگاه و چند نقطه برخوردارند و  به تمامی قشرهای مختلف مردم هم خدمات می دهند آن هم بدون گرفتن حتا یک ریال!!

آدم وقتی خبرهای خوب خوب مثل همین راه اندازی استخر استانداری خوزستان را می خواند که قرار است برای امثال ما و دیگر قشرهای زیر خط فقر رایگان باشد اما برای خود کارکنان و خانواده استانداری پولی باشد نمی تواند گریه نکند و سرش را نزند به دیوار، ببخشید، سرش را در دستانش بگیرد و به اندازه حجم آب رود کارون در اهواز، ناخودآگاه اشک شادمانی نریزد و مسوولان مربوط را دعا نکند.

چند سال پیش رفتم درمانگاهی که مربوط به یکی از ادارات بود و هکذا در یکی از خیابان های شلوغ یکی از مناطق قرار دارد. خواستم ویزیت بدهم که ویزیت چی وقتی فهمید جزو کارکنان دستگاه شان نیستم گفت: برای شما رایگان است. دفترچه ام را گرفت و در چند ثانیه کارهایش را انجام داد.

گفتم: ببخشید! واسه همه رایگان است؟ منشی پذیرش خندید و گفت: واسه کارکنان مجموعه پولی است!

باور کنید نمی دانستم با چه زبانی تشکر کنم و سرم را بکوبم به... ، باز هم ببخشید، سرم را به حالت تعطیم پایین و بالا بیاورم!!

اگرچه از آن زمان تاکنون چهار سالی می گذرد اما حالا که خود را در استخر شنای استانداری می بینم از همین جا از تمام مسوولان بزرگوار استان برای ساختن چنین امکانات رفاهی و تفریحی و درمانی و بهداشتی برای مردم عادی تشکر و قدردانی می کنم و امیدوارم جناب استاندار فکری هم برای کارکنان خود بکند تا در این گرمای وانفسا خدای ناکرده خود را به دست آب های رودخانه نسپارند که خطر هر لحظه در کمین است!

حبیب اله بهرامی/ ششم امرداد ۱۴۰۱