در این یادداشت می‌خوانیم:

 * این شاید بدترین برنامه‌ی طنزی‌ست که در این سال‌ها دیده‌ام. شاید تنها برنامه‌ای که می‌توانست سطح توقع آدم را آن‌قدر پایین بیاورد که به نسبت آن، تقریبا همه‌ی استندآپ‌های خندوانه شاهکار جلوه کند.

 * مساله فقط این نیست که زن‌ها حذف شده‌اند، بلکه این است که حذف زن‌ها (و البته رویکرد کلی برنامه) همه را از بااستعدادهایی چون مهران غفوریان و سهیل مستجابیان (با خاطراتی که از داب‌اسمش‌هایش داشتیم) و حتی حاجی عبدالهی (و بازی خوبش در پایتخت) تا برخی که انگار راه گم کرده‌اند چنان در مرداب ادابازی، لودگی و لوس‌بازی فرو می‌برد که آدم در مقام بیننده خجالت می‌کشد.

 * از همه بدتر مونتاژ مداوم چهره‌های زیادی عبوس و در حال زجر کشیدن آن‌هایی‌ست که مانده‌اند، به خنده‌های اغراق‌آمیز انصاری و آن‌هایی که اوت شده‌اند که چنان گل‌درشت و منزجرکننده است که حد ندارد.

* این برنامه نشان می‌دهد که چقدر کمدین‌های ما محتاج متن‌اند و بدون متن چه‌قدر اغلب رقت‌انگیزند، به‌خصوص وقتی این‌قدر خودشان را به در و دیوار می‌زنند برای خنداندن. دیر خندیدن برخی واقعا به دلیل کنترل‌شان نیست، بلکه خندیدن به این همه لودگی کار سخت‌تری‌ست.

* احسان علیخانی با تهیه این برنامه گام مهمی برداشت در به قهقرا بردن کمدی. حالا دیگر حتی از شر انتقادهای ملایم اجتماعی (مثلا در استندآپ‌ها) خلاص شده‌ایم و به دوران لودگی صرف بازگشته‌ایم. مبارک است.