در بخشی از کتاب «کله پاچه عروسی: گزیده شعر‌های طنز بومی» می‌خوانیم: عشق یعنی کوگِ مَهسِ چاسِخار
عشق یعنی دی بلال وُیاریار
وارُ ویرِمیشُ وبُزَل مِن بهار
مالهَ زیرُومالهَ بالا مِن بهار
عشق یعنی نالَه نالِ کوگِ نر
بوکَلوس وُبوچویل وُبیلَهَر
زین و برگ بوروُ اوسارکَهَر‌های هویِ دورِ گُرگَل تا سحر
گُمبَه گُمبِ مَشک دویی دَم کَپَر
چاکَه‌چاکِ شاخ پازَن مِن کمر

حالت چطوره مشدی؟کی تیسنه که اومدی؟
وَی مامورَل اووُبرقی یا اومی یه سی راجَدی؟
کی تیسنه که دم دری؟تو هم انگار درودری
نه پیری خه نه لاغری ، الان و مو جوون تری؟
***
گدی کنی بی پنایم، هر ساعتی من یه جایم
وختی ایام و من چروم، انگاری من اروپایم
اگرخه داری پیل ایخم، بدونه قال و قیل ایخم
اگر که هم پیل نداری، یه کیز برنج اصیل ایخم
ترجمه:
حالت چطور است مشهدی؟ کی تا حالا آمده ای؟
از این مامورای آب و برق هستی یا آمده ای نذری جدت را بگیری؟
کی تا حالا پشت در ایستاده ای ؟مثل اینکه تو هم در به در شده ای
پیر و لاغر هم نیستی، الان سن شما از من جوان تر است
***
گدای بی پناهی هستم، هر ساعتی جایی هستم
وقتی به شهر چرام می رسم، احساس می کنم در اروپا هستم
اگر پول داری، پول می خواهم بدون قال و قیل
اگر هم پول نداری، یک کیسه برنج محلی می خواهم...
گفتنی است: این کتاب نوشته موسی عباسی و رسول سنایی توسط نشر سوره مهر منتشر شده است.