مرتضی رضایی: او سیده الهام حسینی است؛حالا خودش را در دل تاریخ جا کرده و تا قیام قیامت اسمش ماندگار خواهد بود؛ البته نه همین طور خشک و خالی، او یکی از اولین هاست و از همین امروز به بعد هر وقت که حرف گرفتن نخستین مدال طلای زنان در وزنه‌برداری به میان بیاید همه خیلی زود خواهند گفت: «سیده الهام حسینی.»

تلاش کرد،زجر کشید و کلی زحمت. اتفاقا کار الهام و رفقایش خیلی سخت بود.

سال ها سال قبل، یک روز خبر رسید که چند دختر دور هم جمع شده اند و دارند وزنه می زنند.

حتی وقتی به صورت دست و پا شکسته تیم ملی زنان شکل گرفت،خیلی ها پوزخند زدند،خیلی ها به تمسخر گرفتند و خیلی ها بادی در غبغب خودشان انداختند و گفتند: «دختر را چه به این کارها؟» اما همین دختر،دست در دست دخترانی که دنبال علاقه شان رفتند دارند آن بالا بالاها حسابی پرچم ایران را تکان می دهند.

یکی از آنها اگر پای عمل به میان بیاید حتی اشترانکوه را جابه جا می کند و دیگری زاگرس رو البرز و دماوند را روی سرش می گذارد.

سیده الهام حسینی، پوپک بسامی، الهه رزاقی، ابریشم ارجمندخواه، فروغ یونسی، شینا امانی، فاطمه کشاورز، فاطمه یوسفی و…

اینجا در سال ۱۴۰۱،در گوشه ای از تاریخ با قلمی که جوهرش با غیرت ایرانی پر شده است اسم تک تک شماها را می‌نویسیم تا آیندگان یادشان نرود که روزی روزگاری در این سرزمین، بودند.

شیردخترانی که هر چه برای‌شان زدند،آنها خم نشدند،دوباره سبز شدند و وزنه هایی را خم کردند که بارها و بارها به آنها گفته بودند،نمی توانید.

به احترام تک‌تک شما کلاه از سر بر می‌داریم و تا همیشه به شما افتخار می کنیم،دختران ایران زمین.