اهواز/ حبیب خبر- سیدحبیب احمدپور:

 شهرستان مسجدسلیمان نخستین پایتخت پارسیان است که با کشف و استخراج نفت دوباره پا به عرصه وجود نهاد.

 زنان و مردانی از اقوام مختلف ایرانی و غیر ایرانی در کنار بختیاری ها مجموعه تشکیل دادند که نمونه آن را در هیچ جای دنیا نمی توان یافت.

 مجموعه ای که با عنوان اختصاصی mis معروفیت و محبوبیت یافت.

 اشخاصی که همراه با قشرهای مختلف مردم و ارایه خدمات مورد نیاز آنان، هویت، شخصیت و شاکله جدید شهر را تنومندتر و پربارتر کردند.

 کسانی که نام و زندگی شان در لابلای کتاب نانوشته تاریخ شفاهی مسجدسلیمان ماندگار است و ما را بر آن داشت تا در حد توان با معرفی آن ها با عنوان روایت های "سیدحبیب" به نسل کنونی و آینده و پاسداشت شان بتوانیم ذره ای از کوشش های آنان را ارج نهیم. ان شاالله

*****

 بیشتر نام محلات مسجدسلیمان، بر اساس شماره چاه های نفتی است که در آن ها قرار گرفته اند؛ مانند: نمره یک، نمره دو، نمره ۸ و نمره ۴۰ یا به خاطر وجود ادارات مختلف شرکت نفت در آن ها است. مانند: کولر شاپ و کمپ کرسنت.

یا نام برخی از طوایف بختیاری که برای نخستین بار در آنجا ساکن شده اند. مانند: مال گندلی ها و مال جونکی یا نام مردم شهرهای دیگر-که برای کار به این شهر مهاجرت کرده اند-  مانند: محله شوشتری ها .

اما محله مهم، وسیع و مسطح بی بی یان، ظاهرن برگرفته از نام یک خانم خیر انگلیسی به نام "یان" است با اضافه کردن "بی بی" در بختیاری که به زنان خوانین، سادات و  بزرگان گفته می شود.

محله بی بی یان را به دلیل وجود پالایشگاه نفت، مرکز تصفیه گوگرد، باشگاه گلف و کارخانه گچ می توان یکی از مراکز مهم و اقتصادی ایران و خاورمیانه به شمار آورد.

مردم شهرهای بزرگ ایران و خاورمیانه، آرزوی داشتن یکی از این اولین ها را برای رشد و توسعه داشتند.

 شرکت نفت به دلیل وجود این امکانات اقتصادی، تجمع کارکنان و مردم بومی در محله بی بیان به ناچار دست به ایجاد فضاهای آموزشی، تفریحی و ورزشی، از جمله مدارس نوین، باشگاه، زمین های فوتبال، بسکتبال و دیگر موارد  زد.

شوق و ذوق و رفتن نوجوانان و جوانان به این مکان های ورزشی و تفریحی زمینه را برای راه اندازی، دسته ها وتیم های ورزشی آماده  کرد؛ اما شوربختانه تا سال های دهه چهل، در این منطقه تیم های غیر نفتی، نتوانسته بودند به عنوان یک قدرت برتر در ورزش مسجدسلیمان خودنمایی کنند.

تا اینکه در سال ۱۳۴۵ نوجوانی ۱۵ ساله، لاغر اندام، با غروری مثبت، به رغم داشتن محدودیت جسمی، آن هم به دلیل یک بیماری عفونی- که یک پایش را از دست داده بود- پا به میدان گذاشت و باشگاهی باعنوان تهران جوان- که بعدها به اقبال و در نهایت، به آزادگان در بعد از انقلاب تغییر نام داد- راه اندازی کرد که هم اکنون در دهه ششم فعالیت خود است و جوانان تشنه ورزش را به دور خود جمع کرد و با راه اندازی تیم  های فوتبال، والیبال  و دو میدانی زمینه را برای رشد و پیشرفته آنان فراهم کرد و نامش همراه با نام (یان)، آن خانم  انگلیسی، با تاریخ بی بی بیان عجین  گشت.

 * آشنایی با "اسکندر امیدی" پیشکسوت ورزش خوزستان

جوانان دهه های ۴۰ ،۵۰ و ۶۰ مسجد سلیمان هیچ گاه نام و چهره استاد "اسکندر امیدی" را از خاطر نخواهند برد. 

جوانی با اندام کشیده و لاغر و با چوب دستی زیر بغل، آن هم به خاطر تاثیر شگرفش در ورزش محله پرجمعیت بی بی یان و شهرمان... 

 اسکندر امیدی، فرزند خدارحم در چهارم امردادماه سال ۱۳۲۵ شمسی، در محله  بی بی یان متولد شد.

 او تحصیلات ابتدایی خود را در مدارس ناصر خسرو و دکتر فاطمی بی بی یان و دوران متوسطه را در دبیرستان های سیروس و محمدرضا شاه، با اخذ دیپلم ادبی، در سال ۱۳۴۶ به پایان رساند و در سال ۱۳۵۳ ازدواج  کرد که حاصل آن چهار فرزند پسر است.

 او به رغم سن پایین اش توانست علاوه بر مدیریت باشگاه، مربیگری تیم فوتبال را بر عهده گیرد و در راه اندازی تیم والیبال، از بهمن معینیان یک فرهنگی خوشنام- که خود از والیبالیست های مطرح مسجدسلیمان  و خوزستان بود و نیز در تیم دو میدانی، از آقایان: رضا صادقی از دوندگان و مربیان کارآزموده و جمشید شاپوری، قهرمان دو ۱۰۰ متر جوانان کشور، برای آموزش، رشد و تعالی جوانان استفاده کند.

 مدیریت سازنده و  هدفمند اسکندر  امیدی در تهران جوان و اقبال به همراه همکاران کارکشته و با تجربه چنان در منطقه و میان جوانان و نوجوانان تاثیر گذار بود؛ که محله بی بیان، در کنار  نفتون یا همان مرکز تاجی ها، منطقه چشمه علی کانون دارایی چی ها  و نمره چهل پرسپولیسی ها  و ریل ویل، به عنوان قطبی ورزشکار پرور شناخته شد.

  موسی ململی، علی احمدی، مرحوم ابراهیم شیخ ابو علی پور، جمشید شیخ ابوعلی پور، شادروان رضی نخلی پور، برادران پور قیصر، علی ممبینی و مرحوم علی بابا احمدپور و محمد احمدپور در فوتبال، جمشید شاپوری در دو میدانی، از دست پروردگان باشگاه تهران جوان، یا اقبال هستند.

این باشگاه، همان گونه که اشاره شد، اکنون در ششمین دهه عمر خود، با نام جدیدش آزادگان با صاحب امتیازی  آقای علی ممبینی فعالیت دارد.

عشق به جوانان و ورزش و پاکسازی جامعه  ازپلشتی ها، به رغم محدودیت جسمی ، همواره آتش خدمت را در قلب استاد اسکندر امیدی روشن نگه می داشت و حتی نقل مکان وی به دلیل استخدام در کارخانجات سیمان درود نتوانست ذره‌ای از این عشق بکاهد.

او در سال ۱۳۴۹ در درود باشگاه پاس را راه اندازی و فعال کرد و باعث تحولاتی شگرف وگسترده، به گواهی نشریات ورزشی در فوتبال آن شهر شد تا جایی که از او به عنوان پدر فوتبال درود یاد می کنند.

 آقای امیدی پس از پیروزی انقلاب اسلامی به زادگاه خود مسجد سلیمان بازگشت و در سال‌های ۶۰ و ۶۱ رییس هیات فوتبال شد و توانست مسابقات قهرمانی جوانان خوزستان را در مسجد سلیمان برگزار کند که با قهرمانی مسجدسلیمان و با مربیگری صیدال سرقلی و امیر سلحشور به پایان رسید.

همکاران ایشان در هیات فوتبال را آقایان: محمود سروندیان، علی محمد لجمیری، داریوش فروغی و مرحوم لطیف مولازاده تشکیل می دادند.

استاد امیدی سپس از سال ۱۳۷۲ به مدت دو سال سرپرستی تیم جوانان تهران جوان پایتخت را برعهده داشت.

او هم اکنون در دهه هشتم عمر خود، با انرژی فراوان، تجارب خود را به عنوان سرپرست تیم های پایه پرسپولیس اکسین کرج، در اختیار نو نهالال، نوجوانان و جوانان قرار می دهد.