اهواز/ حبیب خبر- مهناز بهروزیان:

در پسین گاه واپسین روزهای شهریور و در آخرین چهارشنبه‌ی تابستان ۱۴۰۳- هنگامی که زمین دل به آمدن پاییز خوش کرده بود- اعضای انجمن شعر سپید به مدیریت استاد "علیرضا شکرریز" در کتابخانه مرکزی اهواز  به جشن و سرور شعر نشستند و با گراميداشت روز ادب و شعرپارسی به شعر خوانی پرداختند.

باشندگان این نشست ادبی:  استاد علیرضا شکرریز، مهناز بهروزیان، جابر محیط، امل کعبی، احمد تمیمی، حسین فرجی، آرزو شمسایی، نيلوفر عیسی‌زاده‌، سیاوش بیژنی، حسن شوسی زاده، علی محمدی، فروغ حسینی، حسن ناصرپورکیانی، یاس سیلاوی، تقی جهانبخشی، قدرت‌الله حسینی برآفتابی و مهدی حاجی زادگان بودند.

این نشست در ابتدا با گرامیداشت زادروز سه تن از اعضای انجمن: نگارنده (مهناز بهروزیان)،  نیلوفر عیسی‌زاده و حسن ناصر پورکیانی برگزار شد.

در بخش نخست، "جابر محیط" با شعر : "نَسَب چشم هایت /شاید برسد /به مزرعه ای در برزیل/یا لبخندت /به کشتزاری در کوبا"در جایگاه شاعر نشست و قلمش را به دست منتقدان سپرد.

سپس بانو " فروغ حسینی" برخاست و گفت: "گیسوانم دست در دست باد /می رقصیدند/خشاب پر گلوله شد."  ولی "حسن شوسی زاده" ندا داد: "دست روزگار خار دارد/پیشانی ام تاب نمی آورد /از نوازش های بی تکرار" و "احمد تمیمی" - که آخرین نفر در بخش شعر و نقد بود- گفت: "خون مان/در هیچ آزمایشی /شیرین نمی شود/ اما اگر اصرار می کنید/بیایید و رگ ها را/ از زیر این همه پوست کلفت پیدا کنید.

منتقدان این بخش: استاد علیرضا شکرریز، احمد تمیمی، حسین فرجی، بودند که در مواردی حسن ناصرپورکیانی،  مهدی حاجی زادگان، تقی جهانبخشی، جابر محیط و قدرت الله حسینی برآفتابی نیز بر شعر شاعران اشاره هایی داشتند.

در بخش دوم این نشست ،امل کعبی، حسین فرجی، حسن ناصرپورکیانی، یاس سیلاوی، قدرت الله حسینی برآفتابی شعر خوانی کردند.

در ادامه "علی محمدی" با شعر" : روحم را /بر  تن سیب ها  اندازه می گیرد/ این نازی ترین اخلاق /در ذهن نیوتن چه می کند؟" و "تقی جهانبخشی" با شعر: "بگذار حرف های دیوار را/گوش های تشنه ام/ بالا بیاورد!/این در/این پنجره/خیال آشتی ندارد." باشندگان را به تفکر وا داشتند.

سپس نگارنده(مهناز بهروزیان) شعری از زنده یاد سایه در وصف شهریار خواند.

پایان بخش این نشست استاد "علیرضا شکرریز" بود که در یک بند از شعر بلندش گفت:

" گریه به قدری دقیق شد /که شب ها/سنگ ها عقیق شدند"

گفتنی است: شاعران با گرفتن نگاره ای، آلبوم خاطره های ادبی خود را دیدنی تر کردند.