با دل دریایی اش  شوید رخ بیمار من/ساز و آوازش رساند بر لب جوبار من

از نگاهش می رسد آن موج زیبای سحر/می وزد یاد نسیم اش در دل کهسار من

 دشت را سر می نهد تا آنکه آید خانه ام/می سراید شعر ناب در مجلس شبگار من  

 لاله جانش نشاند در میان باغچه ام/ می ستاید شاخ و برگ باغچه پر بار من

 راز دل را می کند افشا برایم در عیان/می شمارد واژه های سالم آشکار من

 می نهد سر را به بالین کتاب یادها/تا بخواند قصه سرزنده معیار من

 گفتنی ها را بگوید در دل شب های تار/ می شود سرخوش از آن شیدایی کردار من!

 *محمد نوروزی بابادی