می نویسم بر تابلوی نگاهت

آغاز عشق را.

دست افشانی که گام های عبوری ست

و زخم هایی که

با نسیم آن درمان می شوند

خاک را

هنگامی که درمشت بوسه می زنی .

با حوصله سنگ نگاره ها هم

تفسیر عشق می کنند.

برای عرض ارادت.

و میعادگاه رنج را

به پابوس مهر می برند

تا سرفصل تازه ای

به سربلندی خویش جلوه گر شود

و هیجان را بر تمثال قداست

نقش آفرین باشند

و خاطرات حزین پاکسازی .

این توصیف همدلی ست

از بزرگی رعشه صلابت

که در بینش بلند نظری

جایگاهش محفوظ.

و خرد را با بردباری باور می کند

درزمانه ای که

سنگ روی سنگ بند نمی شود .

و آوازها

حلق اویز کینه ها می شوند

در این برون رفت

قصه ها تمامن، وامدار سادگی اند.

که به کرانه عشق می رسند

بیا ! باز هم ترانه عاشقانه را

درکنار کارون دردمند سردهیم

تا امواج بزرگی به سرای پل سفید

تعظیم کنند.

* محمد نوروزی بابادی

اهواز- مهرماه ۱۳۹۰