ای مسجدسلیمان!

با (رقصی ) به (رنج) روزگار

می مانم در برابرتیرگی و هراس

تا (خدول) با (یقه چرکین) اش

شادمانه شاخه های اقاقی را

               ارمغان دهد به معلم اش

باری ، به خاطر بیاورید، گَویَل!

دشت (لالی ) را

و پای پیاده تا چشمه علی و چهاربیشه

و (سید)، که در(خبر) ناگوار (آن سال ها)

عاشقانه می خواند برای ما

آن روزگارخوش چه بی وفا بودیم؟

که بی خیال می گذشتیم

                  از عاشقانه های دنیا

و شاعران خانه بدوش فردا

آه...!  مسجدسلیمان! مسجدسلیمان!

آتش همیشه ماندگار (سرمسجد)

                  از باستان مهر.

چگونه به تلنگری خاموش مانده ای؟

و ما هیهات!

        پرهیزگشته ایم از چاله های پرهیمه

اما نگاه مان

          به ( آسماری) بود و (مرگ پلنگ)

                      و ( نشانی ها).

و شبانه که بامهربانی و کین می خواندیم

                            سرود دلدادگی را.

و گلاله  (دکل نمره یک) دره خرسان

آن سوتر ( کل زال) به زانو نشسته

و هیبتی مثل کوه دارد

انگار می خواهد

             تفنگ برنو را به قراول بنشیند.

تا باز هم ایل زنده بماند

              باحماسه و رفتن.

با ( رقصی ) به (رنج) روزگار

گلبهار (می نا ) به سر

             تُرنِه های نرگسی را می بافد

و خاتی دالو سنگ ماه

از چشمه های ( مرغاب) و ( نوترگی)

مشک را به آب می زنند

تا ایل در ناز خوشه های گندمزار

دل به داس و درین بسپارد

و هوگاله و کِل

زخم هزارساله را درمان کند

باری، این بار رنجی به رقص روزگار

گویل!

        به خاطر مهربانی ها

غمناله ها را

به رود بسپاریم.

* محمد نوروزی بابادی

ازکتاب:" داغ ادم که تازه می شود"