یک شاعر با اشاره به اینکه ادبیات ایران، به ویژه در ۵۰ سال اخیر، محدود شده و از جهانی شدن فاصله زیادی گرفته است، گفت: ادبیات‌مان فقط به درد خودمان می‌خورد و نمی‌تواند فراتر از مرزها حرکت کند.

 علی‌اکبر رشیدی در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به اینکه ادبیات کلاسیک ما در جهان حرفی برای گفتن دارد و شناخته شده است تاکید کرد: باید به گذشته بازگشت و شاخص‌هایی را که منجر به جهانی شدن ادبیات کلاسیک ما شده مرور کرد تا بتوان همچون گذشته اثر ادبی جهان‌شمولی ارایه داد.

 او معتقد است: برای جهانی شدن ادبیات معاصر ابتدا بابد ادبیات کلاسیک خودمان را که در جهان فراگیر است بشناسیم.

 شاعر «طعم سرخ انار» با تاکید بر اینکه ارتباط گرفتن نویسنده با مخاطب از مهم‌ترین شاخص‌های جهانی شدن یک اثر ادبی است متذکر شد: وقتی نویسنده‌ای نتواند با مخاطب ارتباط برقرار کند در نتیجه و قطع به یقین اثر او نه تنها در جهان بلکه حتی در میان افراد جامعه خود هم فراگیر نمی‌شود.

 رشیدی با تصریح این مطلب که شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی نگاه نویسنده را محدود می‌کند اضافه کرد: جامعه‌ای که فقط دغدغه‌ نیازهای اولیه زندگی خود را داشته باشد نمی‌تواند نگاه فرامرزی و اثر ادبی فرامرزی داشته باشد.

 این شاعر معتقد است: فرهنگ و ادبیات فارسی به دلیل نگاه جزیی‌نگر و محدود رفته‌رفته کوچک و کوچک‌تر می‌شود.