بر درخت دل من آتش سبزینه تویی

 تار ایمان مرا زخمه ی دیرینه تویی

 سنگ عشق ست که خورده ست به آیینه دل

 داغ  بر داغ دلم زخم نهادینه تویی

 دل من تردترین آینه ای بود ولی

 همچنان شیطنت سنگ بر آیینه تویی

 بر گلوی عطشم هرم طهورایی توست

 ای که در جام خیالم می ی دوشینه تویی

 کاسه ی آب زلالی به من تشنه ببخش

 که مرا باعث رفع عطش سینه تویی

 رسم سهراب کشی عادت نا رستمی است

 تیغ پهلوی من و حسرت تهمینه تویی

 جاده هم همسفر این من مقصد زده نیست

 ای که بر آمدنم مسجد آدینه تویی