نظرات
- اولین نظر را شما بدهید
فکری بودم و
ناگاه
ناخن های پاهایم
بوی باران
بوی شعر
بوی عطر مادرانه مرجان ها
گرفتند.
وقتی که در خیالم آمد ماه شیراز...
دوباره از پنجره خانه ام آمده است
که وصله های قدیمی پیراهنم را
وصله خورشیدی بزند و برود
اما ماه نبود
که تنها پروانه ای کوه راه بود
نه ماه
آمد و دوری زد و
دوری زد و
رفت و رفت
مثل شعری تاریک.
ارسال نظر به عنوان مهمان