به گزارش حبیب خبر، صمد طاهری در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: بنابراین شروع داستان اهمیت خیلی‌ زیادی دارد و باید به شکلی باشد که پای خواننده یا مخاطب را بگیرد به طوری که خواننده نتواند داستان را رها کند و خواننده کنجکاو باشد که بداند ادامه کار به کجا کشیده می‌شود و روند داستان به چه سمتی می‌رود.

اگر نویسنده‌ای نتواند در صفحات اولیه داستان یا رمان که شاید اهمیت بیشتری داشته باشد خواننده را جذب کند خواننده کار را کنار می‌گذارد.

صمد طاهری (متولد ۱۳۳۶در آبادان)، نویسنده در سبک رئالیسم است. وی در اوایل انقلاب اسلامی ایران تحصیل در رشتهه هنرهای نمایشی در دانشکده هنرهای دراماتیک تهران را نیمه‌کاره رها کرد. طاهری که جزو نسل سوم داستان‌نویسان ایران است نوشتن را از سال ۱۳۵۳ آغاز کرد اما از سال ۱۳۵۸ و به‌ سبب آشنایی با ناصر زراعتی و با انتشار اولین داستان خود به‌ نام «گلبونا» در جُنگ فرهنگ نوین به‌ طور جدی وارد عرصهٔ داستان‌نویسی شد.

وی با اشاره به تاثیر تجربه زیسته در نویسندگی خاطرنشان کرد: تجربه زیسته خیلی موثر است و انسان هر چه بیشتر دیده و شنیده و تجربه کرده باشد طبیعتا در نوشتن به کار او می‌آید.

من از کودکی خیلی کنجکاو بودم و به همه چیز دقت می‌کردم و به هر چیزی گوش می‌سپردم و درمورد چیزهایی که نمی‌دانستم از افراد بزرگسال سؤال می‌پرسیدم. این کنجکاوی به نویسنده برای فضاسازی و شخصیت‌سازی در داستان خیلی کمک می‌کند.

طاهری همچنین با بیان اینکه برای نوشتن داستان مطالعه بسیار تاثیرگذار است چون نویسنده ممکن است خیلی از چیزها را تجربه نکرده و امکان تجربه‌اندوزی نداشته باشد توضیح داد: فرض کنید نویسنده‌ای بخشی یا کل داستانش در دریا می‌گذرد و در عین حال هیچ وقت سفر دریایی نداشته است.

بنابراین مطالعه و تماشای فیلم‌هایی که در دریا اتفاق می‌افتند به نویسنده کمک می‌کند و به این شکل می‌تواند در آن جو قرار بگیرد.

نویسنده رمان «برگ هیچ درختی» به نقش فضای مجازی نیز گریز زد و گفت: رسانه‌های مجازی بسیار مفیدند و در دوران ما خوشبختانه این مجال وجود که انسان بتواند به صورت مجازی به همه جای دنیا سفر کند و همه جا را ببیند و در واقع نوعی مطالعه به شمار می‌آید و در فضاسازی و شخصیت‌سازی یاری می‌رساند.

طاهری سال ۱۳۶۲ به‌ مدت چند ماه در جلسات پنج‌شنبه‌های هوشنگ گلشیری شرکت کرد. در این جلسات علاوه‌ بر صمد طاهری و ناصر زراعتی نویسندگانی همچون محمدرضا صفدری، قاضی ربیحاوی، اصغر عبداللهی، یارعلی پورمقدم، اکبر سردوزامی، محمد محمدعلی، عبدالعلی عظیمی، کامران بزرگ‌نیا و مرتضی ثقیان نیز شرکت می‌کردند.

این شاعر و داستان‌نویس در ادامه با اشاره به مهاجرت خود اظهار کرد: مهاجرت من به دلیل جنگ بود. پس از شروع جنگ یک ماه در آبادان بودیم ولی به ناچار آنجا را ترک کردیم.

پدر من کارگر بازنشسته شرکت نفت بود و سال ۱۳۴۴ یا ۴۵ خانه‌ای در شیراز خریداری کرده بود تا بعد از بازنشستگی به آنجا کوچ کنیم. چون خودش اهل منطقه لار بود دوست داشت بعد از بازنشستگی جایی در نزدیکی زادگاهش باشد.

وی ادامه داد: نوستالژی گذشته بیشتر در دوره‌های کودکی و نوجوانی شکل می‌گیرد. یعنی زمانی که انسان از گرفتاری‌های بزرگسالی فارغ است و همه چیز را به شکل ایده‌آل می‌بیند.

بنابراین نوستالژی من هم در آبادان شکل گرفته است. من تا ۲۰ سالگی در آبادان زندگی می‌کردم. وقتی کسی کار ادبی می‌کند نمی‌تواند از نوستالژی فارغ باشد.