دهلیز دل ها...

شعري از: استاد محمد بقالان

تا که می اید برون از خانه؛ غوغا می شود

مثل تیری در دلِ پیر و جوان جا می شود

درکلاسِ عاشقی، هرچند مردود است؛لیک

واژه ی لبخندِ او، سر مشقٍ انشا می شود

مثل آهو، رو به روی چشمِ شیرِ مرغزار...

برفرازِ تپه هایِ دل، هویدا می شود

هم  به چشم اندازِ عاشق، می خرامد مثلِ کبک

هم نهان در مأمنِ  دهلیزِ دل ها می شود

نم نمک؛ مثلِ نسیمِ صبحدم ، بالحنِ گل 

عطر افشان در فضایِ سبزِ رویا می شود

سیبِ سرخِ صورتش وقتی به چشمت می خورد

سیبِ سرخ جاذبه، در صحنه پیدا می شود

می زند برهم بساط ساحرانِ شهر را

حورٍ بیرون جسته از  جادوی آن ها می شود

می رود چون دشنه ای بر کتف های دل فرو...

برق شمشیرِنگاهش، زخم دل ها می شود