گفتم به خویش

چندی به پای

چندی به سر

آخر مگر نه وقت پریدن

باید که ایستاده نوشت

باید برید

از قامت قصیده

گفتن-گریستن-گله نامه ی این یار آشنا

این یار موج و کنار

دریا مدار

دیری بلال خفته ی تاراز و زردکوه بود و بلوط

و تا مرز خاک و خاطره

درخود گداخت.

* حمزه رحیمی بابادی