تا خیال من تو را بر پرده ی رویا کشید

 طرح چشم ات را به رنگ آبیِ دریا کشید

 در خیابانی که می ریزد به اقیانوس روز

 در هجوم‌سایه ها یک شاعر تنها کشید

 تا که در اعماق صحرا خویش را پیداکند

 رد پایی را ز لیلی در دل صحرا کشید

 شهپر سیمرغ را بر شعله ی آتش نهاد

 روی قاف خالی از پرواز یک عنقا کشید

 ماه پیشانی تر از بانوی شهر قصه ها

 اهتزاز ماه را بر تارک شب ها کشید

 سیب یا گندم؟ مردد ماند در ترسیم عشق

 دست آخر سیب را نفرینی و رسوا کشید

 خواست تا تصویری از چشم انتظاری بر کشد

 روی قاب پنجره یک شکل بی معنا کشید

 بارها و بارها از خویشتن پرسیده ام

 شکل زیبا را چگونه می شود زیبا کشید؟

 * هرمز فرهادی بابادی