ماه پیشانی ی من در این لیالی گم شده ست

 رد سیب جاذبه در این حوالی گم شده ست

 آسمان آبی، ولی آبشخور پرواز نیست

 ماه من در سایه ی بی پر و بالی گم شده ست

 از خیابان خیالم راهی ی تنهایی ام

 مقصدم در آرزوهای محالی گم شده ست

 تا که می گیرم سراغی از مسیر آفتاب

 پاسخ هر پرسش ام با یک سوالی گم شده ست

 با چه ایمایی بپرسم شهر اهل دل کجاست؟

 این غریبه بارها از فرط لالی گم شده ست

 آاااه گلدانی که خواب آب می بینی هنوز !

 حس رویش در هوای خشکسالی گم شده ست

 قاب عکس دل نه خط خورده بر دیوار عشق

 از دل دیوار حتا قاب خالی گم شده ست

 طرح کاشان ست نقش فرش دل اما دریغ

 زیر پا زیباییِ گل های قالی گم شده ست

 ( احتمال گریه بسیار ست ) در شعر ترم

 اختیار طاقتم در دستمالی گم شده ست

 *هرمز فرهادی بابادی