طول شب آبستن یک فرصت نیلوفری ست 

 ماه زیر ابر گویای همین یادآوری ست

 گرچه ققنوس از دل خاکسترم پر می کشد

 سهم من از آسمان عشق بی بال و پری ست

 در تب لمس انار دور از دستان من

 همچنان دیری ست رنگ خواهشم خاکستری ست

 خورده تیغ ذولفقار عشق بر تار دلم

 زخمه ای که از هلالی های ابرو خنجری ست

 این من پیغمبر گم گشته در معراج‌خویش

 آیه در آیه کتابم سوره ی ناباوری ست

 مشهد سهراب را آیا به خوابم دیده ام؟

 صبح کاشانم پر از عطر گلاب قمصری ست

 صبح در آیینه ی چشمم تماشایی تر ست

 چشم من آیینه ی تکرار زیبا منظری ست

 از شکست بغض فریاد دلم پرهیز کن

چون‌که بازی با دلم تکرار آتش پروری ست

 جنس احساس تو از اعماق سنگ خاره و

 جنس احساس من از شعر تر و ترد دری ست

 * هرمز فرهادی بابادی