از کوچه‌ی شب می‌گذشتم، با تنی سنگی

با کوله‌باری از هراس و هول و دلتنگی

رد می‌شدم از انحنای موج و، گم می‌شد

تیراژه‌های واژگون، در حوضِ بی‌رنگی

گفتم «صدا» ؛ شلاق‌ها غُبرایی‌ام کردند

من ماندم و، شب‌های زهرازهرِ آونگی

گفتم«نفس» : در چشمِ من موجی زد و جوشید

دیرینه میراثِ من  این- خیسِ بدآهنگی-

*

در بُهت و، ترساترسِ کشفِ تازه ای از مرگ!

در سینه می‌کوبد صدای طبلِ صد زنگی:

(آسان...چه...ما را...می توان...را...کُشت...در مُشت

چون... های... تُردِ... شانه ... یک ... پروانه‌ی رنگی)

* * *

رد می‌شدم از سنگفرشِ جذبه و جادو

از بامدادِ شاملو... تا عصرِ چالنگی

گفتم« نفس» : در چشمِ من موجی زد و جوشید

دیرینه میراثِ من  این- خیسِ بدآهنگی-

رویید روی گونه‌ام خط‌های آباتش

ماسید بر لب‌های من بهتِ غماشنگی

رد می‌شدم هر صبح و، بعد از ظهر، می‌ماند

از من بجا، در زیرِ خاکستر، سری سنگی

و بادها خاکسترم را می‌پراکندند

بر جاده‌های زخملاخِ سنگِ فرسنگی...

فردین کوراوند

شعر به سال ۱۳۸۶ سروده شد بی‌که بخواهد یا بتواند اندوه فقدان هوشنگ بزرگ شعر فارسی را نفس بکشد.