سحر را باد پاییزی بسر پیچاند

 و در قاب شکسته قصه ها را خواند

 شکوهی را به راه عاشقان ارزانی شب کرد

 دل بی تاب من را در پس ناله

 به سرمای سحر سرداد

 غزل را خواند

 با داغ شبان بی هیاهوی ولنگارش

  بگوید: درمسیر جاده باریک

  خواهان پریشان فکری داغ سفر هستم

  و جامی که به شوق دیدن دلدار می رود بالا

  شاید هم سرانجام خوشی

  درلابه لای این همه احوال

  نخواند صفحه شروه خوانی را

 سکوت سرد سرماخیز

 در اوج نگاه درد

 می آید از آن سویی

 که نامش لاله افشان است

 و رنج دیدن این قاصد چنگی

 که نامش مهر تابان است

 دریغا! سوز آوازم

 در این آه شبانه می رود در باد

 و خاموش می شود

 فریاد من را در مسیر داد

 و می خندد به رخسارم

 که باور را

 می کند انکار

 بیا درصحنه دیدار

 مستانه به جان عشق برانیم قصه بیدار

 و برچینیم تمام دشت را

 از موزه هر خار

 سحر را در میان ساز و نجوای غریبانه

 به کوی دلبران آزاد باید داد

 و شوق رفتن این تابناک تصویر را

 بر پیشانی دیوار

 آباد باید کرد.

 محمد نوروزی بابادی