این بانوی شاعر که متولد آبادان و ساکن امیدیه بود، در دو سالگی بر اثر شیوع بیماری فلج اطفال، بیمار و معلول جسمی و حرکتی شد، ولی با این وجود در تمامی همایش‌های شعری خوزستان حضوری پررنگ داشت.

شهرام فروغی مهر، شاعر و مدیر انتشارات کتاب هرمز، در این خصوص گفت: شاعر در کلام خود زنده است چرا که اگرچه جسم او نیست، اما جان کلام او در میان مردم و کتاب‌ها به زندگی خود ادامه می‌دهد و همین راز جاودانگی یک روح شاعر است.

بانو «حکیمه کمایی» شاعر، نویسنده و ترانه سرای خوزستانی، هنرمند معلول که همیشه و با وجود بیماری‌های جسمی و ناتوانی در حرکت، حضوری پرشور و دامنه دار در عرصه‌ی جشنواره‌ها و مجالس ادبی سطح استان داشت، به علت بیماری کرونا، روز پنج شنبه ۱۴ مرداد ۱۴۰۰ درگذشت و ما را تنها گذاشت.

او که از کودکی از معلولیت پا رنج می‌برد، این محدودیت را با وجود سختی‌ها و گرفتاری‌های زندگی، به توانمندی و حرکت بدل کرده بود و هرگز در مقابل کوه مشکلات، کمر خم نکرد و از راه و مسیری که انتخاب کرده بود، باز نایستاد و همیشه با جدیت و شور شاعرانگی، در انجمن‌های ادبی و برنامه‌های شعرخوانی حضور می‌یافت و اجازه نداد که معلولیت او را از رسیدن به خواسته هایش بازدارد.

او را از سال‌های دهه‌ی هفتاد و حضور در انجمن شعر شاعران امیدیه می‌شناختم و همیشه برایم شورانگیز بود که با وجود این همه سختی، همیشه پای ثابت برنامه‌های شعرخوانی و انجمن شعر بود و خود سال‌ها بعد در دوره‌ای مسئول انجمن شعر امیدیه شد و تلاش‌های او در جهت سر و سامان دادن به انجمن و به حرکت درآوردن شاعران جوان، ستودنی است.

او صاحب دو اثر است که عبارتند از: صدای پای دیروز (گرداوری و نگارش خاطرات رزمندگان امیدیه و آغاجاری) و «گورم را گم نمی‌کنند» (مجموعه شعر).

همچنین نمونه‌هایی از اشعار وی در کتاب‌های گروهی شاعران در خوزستان و سایر شهر‌های ایران، به چاپ رسیده است. همچنین ترجمه‌هایی نیز از اشعار بانو کمایی توسط مترجمان مختلف انجام شده و به چاپ رسیده است.

کتاب شعر «گورم را گم نمی‌کنند»، مجموعه‌ای از اشعار سپید ایشان است که اینجانب با ویرایش و تنظیم اشعار، گردآوری کردم و در سال ۱۳۹۹ در انتشارات «کتاب هرمز» در اهواز به چاپ رساندم.

شاعران و اهالی شعر و ادب خوزستان، همیشه او را به متانت و مهربانی و خودباوری می‌شناسند و حرکت ستودنی او را به عنوان یک انسان،  برای رسیدن به اهداف خود با توجه به محدودیت‌های جسمی، فراموش نمی‌کنند و می‌ستایند و از او به نیکی یاد خواهند کرد.