گناه چشم

 نخستین بهانه ی

 عشق ست

 چنانکه زردی ی گونه نشانه ی عشق ست

 همیشه در صدف چشم

 در غلطانی ست

 به نام اشک

 که موج کرانه ی عشق ست

 طلسم راز دلم را کسی نمی داند

 که حجره

       حجره ی قلبم

       خزانه ی عشق ست

 میان دشت تماشا به خویش می لرزم

 که زمهریر نگاهت زبانه ی عشق ست

 دلم به شوق تو در سینه می‌ تپد

 هربار

 برای آمدنت سینه خانه ی عشق ست

 شبیه ماه به نفرین شب گرفتارم

 که ماه شب زده

 آه شبانه ی عشق ست

 صدای پای سکوتم طنین فریاد و

گلوی زخمی ی آهم ترانه ی عشق ست

 به تار زلف تغزل غزل کم آورده ست

 خیال خسته که محتاج شانه ی عشق ست

 *هرمز فرهادی بابادی