بمب و باران سرخی از ترکش

 از هوا روی شهر می بارید

 باغبان اجل به باغ زمین

 لاله لاله شکوفه می کارید

 صبح بود و هوا بهاری بود

 منتها بوی دود می آمد

 بر سر کودکان بی تقصیر

 زخم و آتش چه زود می آمد

 رو به هرسو که چشم می چرخید

 رنگ خون بود بر در و دیوار شهر

  در آخرین وداع می گفت:

 مرگ! دست از سرم دگر بردار

 آاااه ای مادران افغانی

 این مصیبت چقدر سنگین ست

 کار هرکس که بوده باید گفت:

 کار آنان چقدر ننگین ست

 در تمام نقاط این دنیا

 هیچ شهری شبیه کابل نیست

 کشته ها پشت کشته ها هر روز

 آاااه درمان این مصایب چیست؟

 *هرمز فرهادی بابادی