باز بر گیسوی شب

 آشفته کردی

 خواب را

 زیر چتر ابر داری می بری مهتاب را

 همچنان

 بر صخره های عشق می کوبی مرا

 تا در این دریا بدانم معنی ی خیزاب را

 پرده

    پرده

    با سرانگشتان

    نازت می زنی

  بر جنون تار دل

  گلزخمه ی مضراب را

  عکس تو

   بر قاب عکس خاطرم گل کرده است

  روی دیوار دل خود

  می زنم این قاب را

  ای شراب عشق

  در جام غزل هایم

  به جوش

  تا من شاعر بدانم طعم شعر ناب را

 آفتابی از جنوب عشق

 برمن عرضه کن

 تا ببینم رنگ صبح روشن کمیاب را

 آب

 در این دشت پایین دست

 آلوده تر است

 کیست؟ از سرچشمه

 گل کرده ست

 ذهن آب را؟

 روزی آیا آب تا پای صنوبر می رسد؟

 تا ببینم

 باز

 زیر سایه اش

 سهراب را؟

هرمز فرهادی بابادی