بنواز چامه ای خوش ز دیار بختیاری

 من از آن خوشم که جامی بزنم به جام یاری

 به نوای نایِ دلکش چو شود غزال رامم

 زتو با تو شعر خوانم به هوای آسماری*

 نشود ز چشم پنهان به مثال روز روشن

 که شبان ماه گرم از رهِ صبح آشکاری

 همه عمرِ من سرآمد به امیدِ صبحِ روشن

 زچه ای شب جدایی سَرِ روز ما نداری

 منم آن چراغ ایلی* که دَمِ سحر بمیرد

 مگر ای مهر تابان تو به جان من بباری

 بِدَم ای سپیده امشب، تن آفتاب بر دوش

 بِدرآ به ابر و باران، به تراوت بهاری

 به گل آنچنان که بویش نرود به سعی توفان

 نتوان به خار شستن زتو رنگ نوبهاری

 تو سفید کوهساری ز گذشته ریشه داری

 زتو یادگار مانده ره و رسم روزگاری

 چو به عشق دل سپردم، به خودم چنین گفتم:

 که نه راهِ پیش داری و نه نیّت فراری

 نه وطن پرستی از من به جهان کرده یادی

 چو " فرید " برگزیدم؛ غزل طلایه داری

 "محفوظ در فیپا "

 عباسیان (فرید رام هرمزی) ۹۹/۱۱/۱۵