"فرامرز سه دهی" شاعر و نویسنده خوزستانی- که از اعضای کانون نویسندگان ایران و از شاعران نام آشنای شعر دهه هفتاد ایران است- مجموعه شعر "فرودگاه آه" را در انتشارات سیب سرخ چاپ و منتشر کرد.
کتاب فرودگاه آه شامل ۵۹ قطعه شعر است. فرامرز سهدهی در این کتاب، اشعاری عاشقانه، اجتماعی، علیه فراموشی، اعتراض و پرسشگری سروده است. اشعار کتاب عناوین خاصی دارند. علاوه بر این، فرامرز سهدهی، علیاشرف درویشیان و علی صالحی سالها در کنار یکدیگر دربرابر سانسور مبارزه کردهاند. بنابراین شاعر در کتاب فرودگاه آه از آنها هم سخن گفته است و شعرهایی به نام آنها دارد.
شعر فرامرز زبان مردم ایران است، گاه رمانتیک می شود و گاه سیاسی-اجتماعی، گاه از اقتصاد می گوید و گاه سورئال است.
از دیگر آثار منتشر شده از او می توان به "امسال هم نیامده رفتی/ 1374/ دارینوش"- "سر بر شانه ام بگذار/ 1376/ دارینوش"- "خاتون بعد از من آدم ها را اینطوری می نویسند/ 1378/ معیار"- "باران بود همه ی لیلی ها رفته بودند/ 1384/ فرهنگ ایلیا"- "مرا که می بینی یک دقیقه سکوت کن/ 1386/ فرهنگ ایلیا"- "سر انگشتان من; خنده های تو/ 1387/ فرهنگ ایلیا"- "قهوه ای مایل به سیاه/ 1396/ آوای کلار" و "فنجان شکسته در پاییز فروپاشی 1397/ آوای کلا" اشاره کرد.
فرامرز سه دهی که با تجارب ارزنده ای در شعر گویشی و کلاسیک و با دل و ذهنی درگیر با عشق وآرمانگرایی، پا به آوردگاه شعر مدرن گذاشته بود، جزو نخستین صداهایی بود که حول جنبش شعر گفتار، هم صدا با سید علی صالحی، میان عشق و سیاست به تغزل سیاسی رسید.
اوکه در سال های انتهایی دهه هفتاد تا اوایل دهه هشتاد، جزو شاعران پرکار، محسوب می شد، رفته رفته، به راه خویش و صدای خویش در شعر امروز رسید.
کماکان دغدغه اش عدالت، ظلم ستیزی، مهربانی، رمانتیسمی پر تحرک، و حق نان و عشق است!
سال هایی، اما سکوت، از شعر فرامرز، نیشگون ها گرفت و به تدریج هم شعرها کم شدند و هم سطرها، کوتاه، و شعرک سرایی، نگاه او را سرشار از رمزگرایی در عین سادگی هر چه تمام تر کرد.
فرامرز سه دهی از چهره های شاخص شعر جنوب ایران است، سبزه روی و سبزموی، شاید بسیاری حتا، جنوب را با فرامرز می شناسند..
بخشی از کتاب فرودگاه آه
لیلا! (این یک نام مستعار است)
زندگی همین است:
که تو شاید پنجرهای باشی
در طبقهی دوم
ِو من تیر چراغ برق
که بچهها
چراغش را شکستهاند.
ارسال نظر به عنوان مهمان