علیرضا طبایی همچنین یکی از غزل‌های خود را با عنوان «برای بهاری که... گم شد!»، تقدیمی به مردم ایران خوانده است:

چه می‏‌دانی از من، بهار من، ای مژده‌ی‏ سال‏‌های بهاری!
که این‏‌گونه مشتاق، در صحن من، این زمستان خاموش پا می‌گذاری! بهاری تو، سرشاری از شوق میلاد و شور شکفتن، ولی من!... چه گویم؟
مرا دیده‌ای هیچ و از جای پای زمستان، نشانی بر این خاک داری؟ شبی بادها، گرمی رویش و سهم لبخند را از کفم در ربودند
نمی‏‌روید این خاک، ای ابر بخشنده، هرچند بر این سترون بباری! ببین می‌‏شناسی کسی را که در قاب تنهایی خویش پوسیده این‏جا؟
ببین پای زنجیری‏‌ام را، بگو تا کجا با من این راه را، می‌سپاری؟ تو از نسل شیرین و رودابه‌ای، از تبار بهاری، تو را می‌شناسم!
مرا پر کن از خویش، ای روح آیینگی، ای بهاری که آیینه‌واری به‌سوی تو وا می‌‏شود این دریچه، صدا می‌کنم ای بهار جوان، عشق!
تو، ای آرزوی محال، این زمان، مثل من، برگ تقویم را می‏‌شماری؟