به گزارش حبیب خبر، روزنامه خراسان نوشت: «این روزها که به دلیل شیوع کرونا اخبار بد کم نمی‌شنویم، تیتر مشترک خبرگزاری‌ها در روز ششم آبان، کام‌مان را باز هم تلخ‏‌تر کرد: «پزشک پانصد تومانی میبد درگذشت.» دکتر «محمد آقایی‌ میبدی»، متولد و ساکن شهر کوچک میبد بود اما آوازه بزرگ‌منشی‌اش در همه کشور پیچیده است. پزشکی که از مراجعینش تنها پانصد تومان حق ویزیت می‌گرفت تا مضیقه مالی، هیچ فردی را از مداوا محروم نکند و وقتی از او می‌پرسیدند امور زندگی‌اش را چطور می‌گذراند، جواب می‌داده است:

مرا شاید انگشتری بی‌نگین

نشاید دل خلقی اندوهگین

در این مطلب که به یاد و احترام این مرد بزرگ نوشته شده است، دکتر «محمدعلی صادقی‌پور» خواهرزاده و داماد مرحوم آقایی که خود پزشک و روان‌شناس است، در گفت‌وگو با زندگی‌سلام از جنبه‌های کمتر شنیده شده زندگی ایشان می‌گوید.

انسان‌دوستی، جزئی از زندگی دکتر بود

ما مرحوم آقایی را با لقب دکتر پانصدتومانی می‌شناسیم. صاحب چنین طبع بلندی، حتما سایر وجوه زندگی‌اش هم شنیدنی است، از دکتر صادقی می‌خواهم درباره ایشان کمی بیشتر برایمان بگوید: «آن‌ چه در سال‌های اخیر درباره دکتر آقایی به گوش مردم رسیده است، روال پنجاه ساله زندگی ایشان بود. دایی از همان زمانی که پزشک شد، رسمش همین بود. همیشه ویزیت بسیار کمی از مراجعین می‌گرفت و هیچ‌ وقت هم تمایلی نداشت که این موضوع سر زبان‌ها بیفتد تا پارسال که صداوسیما تصمیم گرفت با ایشان مصاحبه کند و به اصرار ما پذیرفت.

انسان‌دوستی، جزئی از زندگی دایی بود. بعد از بازنشستگی توی باغش کشت‌وکار می‌کرد. برای رسیدگی به کارهای باغ هیچ‌وقت از کسی کمک نمی‌خواست و همه محصولاتش را بین اقوام و همسایه‌ها پخش می‌کرد. مبانی اعتقادی ایشان در رفتارش موثر بود. یادم می‌آید چند سال پیش، مرد تنومندی توی خیابان، از ما پول خواست و دایی رقم قابل‌ توجهی کمک کرد. یکی از همراهان‌مان گفت: این آدم قوی باید کار کند، چرا بهش پول دادی؟ دکتر جواب داد گدایی در اسلام مکروه است و کمک کردن مستحب. این آدم که پیش ما گردن کج کرده، حتما تحت ‌فشار است. اگر نمی‌خواهی، کمکش نکن ولی درباره‌اش قضاوت هم نکن!»

به روز بودن ایشان در حرفه‌اش، ویژگی بارزش بود

از دکتر صادقی‌پور می‌پرسم که دایی‌اش به عنوان پزشک چه خصلت بارزی داشته که توجه او را بیشتر از بقیه خصلت‌هایش جلب کرده است که می‌گوید: «ما پزشک‌ها باید هر سال دوره‌های بازآموزی بگذرانیم که بتوانیم پروانه مطب‌مان را تمدید کنیم. این دوره‌ها مثل خیلی از دوره‌های آموزشی دیگر کلیشه‌ای و نخ‌نما شده ‌است و زیاد جدی گرفته نمی‌شود. تنها فردی که به گواه بچه‌های نظام پزشکی در تمام سال‌های خدمتش، همه دوره‌ها را شرکت می‌کرد، آقای دکتر بود؛ نه از سر عادت و وظیفه بلکه به قصد یادگیری سر کلاس‌ها می‌نشست و گوش می‌کرد و یادداشت برمی‌داشت. از سال گذشته در یزد پزشکان موظف شدند با نسخه الکترونیکی کار کنند. چون پزشکان قدیمی نمی‌توانستند سیستم جدید را یاد بگیرند، نامه‌ای صادر شد که آنها را از تبعیت از روال جدید، معاف می‌کرد.

دکتر آقایی، تنها پزشک قدیمی بود که خودش کار با این سیستم را یاد گرفت. به روز بودن ایشان در حرفه‌اش، ویژگی بارزش بود. من هر وقت سوالی برایم پیش می‌آمد، با دایی تماس می‌گرفتم و ایشان دقیق‌تر از هر کسی راهنمایی‌ام می‌کرد. مقید بود که همه داروها و درمان‌های جدید را یاد بگیرد. مطالعه هر شبش ترک نمی‌شد و این غیر از روزی دو جزء قرآن خواندنش بود. یک گوشی ساده قدیمی داشت و برایش مهم نبود که گوشی بهتری بگیرد اما لپ‌تاپی خریده بود که بتواند مقالات تازه پزشکی را مطالعه کند. این اواخر هم به‌شدت درگیر روش‌های درمانی کرونا بود.»

در خانه‌ای زندگی می‌کرد که پنجاه سال پیش ساخته بود

به خواهرزاده «دکتر پانصدتومانی» می‌گویم که آقای دکتر در مصاحبه‌ای گفته بود با همین مبلغ ویزیت، زندگی‌ام می‌چرخد، شما که به ایشان نزدیک بودید، این مسئله را تایید می‌کنید؟ او این‌ طور پاسخ می‌دهد: «دکتر از سال ۶۲ تا الان، سه تا خودرو بیشتر نداشت؛ دوتا پیکان و یک پژو جی‌ال‌ایکس. در همان خانه‌ای زندگی می‌کرد که پنجاه سال پیش، ساخته بود و وسایل خانه‌اش را هم در این سال‌ها عوض نکرد اما این معنی‌اش این نیست که به خودش سخت می‌گرفت. چند شب پیش در جمعی راجع به فیض بردن از دنیا بحث شد. من گفتم هیچ فردی بیشتر از دایی من از دنیا فیض نبرد چون در زندگی‌اش کارهایی را انجام می‌داد که دوست داشت نه چیزی که دیگران و جامعه برایش معین می‌کردند. دایی هر سال، سفر زیارتی می‌رفت به مشهد، کربلا و سوریه و تا وقتی مرز باز بود، خودش را از این علاقه محروم نمی‌کرد. پارسال گفتیم دیگر پا به سن گذاشته‌ای و با خودروی شخصی نرو مشهد، بلیت هواپیما برایت می‌گیریم. قبول نکرد چون می‌خواست مثل هر سال انارهای باغش را بچیند و رب اناری را که همسرش پخته بود، ببرد برای دوستان و اقوام مشهدی‌مان.»

ویزیت ۵۰۰ تومانی دلیل داشت

«جریان ویزیت پانصدتومانی چیست؟» از دکتر صادقی‌پور می خواهم که دقیق‌تر به این سوال پاسخ بدهد که جواب می‌دهد: «گرفتن این مبلغ به عنوان حق ویزیت که قبلا کمتر هم بود، دلیل داشت. آقای دکتر می‌گفت اگر مراجعه را رایگان کنیم، ممکن است مردم خجالت بکشند و مثلا چنین حرفی باب شود که تو رفتی پیش فلان پزشک، چون لازم نیست پولی بپردازی. این مبلغ را هم فقط از بیمارانی می‌گرفت که دفترچه بیمه نداشتند. در کشور ما، مراجعین آزاد یعنی کسانی که بیمه ندارند، جزو قشر کم‌درآمد و به‌ویژه اتباع خارجی هستند. پانصدتومان هم درحد وسع این افراد هست و هم موظف‌شان می‌کند به پرداخت ویزیت که خجالت‌زده نشوند. شما نمی‌دانید در محله افاغنه شهر ما، مردم چقدر این روزها به خاطر فوت آقای دکتر ناراحت هستند.»

بابت هیچ کاری منتی بر سر کسی نمی‌گذاشت

از دکتر صادقی‌پور می‌پرسم که به عنوان داماد و خواهرزاده، شما چه تصویری از آقای دکتر در ذهن دارید و از خاطراتی بگویید که تا به حال تعریف نکرده‌اید که پاسخ می‌دهد: «در روزهای آخر، یک دستگاه اکسیژن بردم خانه دایی که برایش وصل کنم. باید پیچ دستگاه را می‌بستم، پرسیدم دایی آچارت کجاست؟ روی تخت دراز کشیده بود و حالش خوش نبود، جواب داد تو پله سوم زیرزمین حیاط. نظم و دقت در تمام جزئیات زندگی‌اش مشهود بود. غیر از این، دانش و مردم‌داری‌اش زبانزد بود و مهم‌تر از همه این‌ که بابت هیچ کاری منتی بر سر کسی نمی گذاشت. رویکرد آدم‌ها به کار خیر، به ویژه در سال‌های اخیر، معمولا دو جور است؛ یا بازاری است که عکس می‌گیرند و پیش همه اعلام می‌کنند یا معامله‌ای است که رد و نشان خودشان را به آن کار سنجاق می‌کنند. دایی اما این‌ طور نبود. چند روز پیش یک نفر آمد دم در خانه و گفت گوشت خانه ما را آقای دکتر تهیه می‌کرده است. هیچ‌کدام ما از این موضوع خبر نداشتیم.»

تمایلی به خودنمایی نداشت

به این روان‌شناس که به عنوان کارشناس در صداوسیما هم حضور دارد، می‌گویم باعث خوشحالی است که ما هم به لطف رسانه توانستیم در زمان حیات دکتر آقایی ایشان را بشناسیم. او در این باره می‌گوید: «من بیست سالی می‌شود که کارشناس صداوسیما هستم و در مطبوعات مطلب می‏‌نویسم ولی هیچ‌وقت ایشان را معرفی نکردم چون می‌دانستم راضی نیست. اولین بار که اسم آقای دکتر مطرح شد، بچه‌های صداوسیما خیلی تعجب کردند که من چرا هیچ‌وقت درباره ایشان چیزی نگفته بودم. جریان شناخته‌شدنش هم به نظر من از حیث الگوگیری، مهم و لازم بود. اوایل خیلی برایش سخت بود که دعوت رسانه‌ها به مصاحبه را بپذیرد. من به او می‌گفتم باید قبول کنی چون مسئله تو نیستی و این منش خوب است که معرفی و مطرح شود. یک نفر بعد از فوت دایی از ما پرسید دکتر مگر جبهه رفته بوده؟ حتی این مسئله عادی را هم خیلی‌ها تازگی فهمیده‌اند چون تمایلی به خودنمایی نداشت.»

امثال دکتر کم نیستند

به دکتر صادقی‌پور می‌گویم که امثال مرحوم «آقایی» خیلی انگشت‌شمار هستند و می‌گوید: «به نظر من ما مردم خیلی خوبی داریم؛ آن‌ قدر خوب که مسئولان مدیون‌شان هستند. اتفاقا مثل آقای دکتر دور و بر ما زیاد است؛ آدم‌های بی‌ریایی که نه ادعایی دارند، نه کسی می‌شناسدشان و نه دل‌شان می‌خواهد شناخته شوند. چند هفته پیش رفتم به مغازه‌ای در کوچه‌پس‌کوچه‌های یزد. فهرست خریدم را گفتم و مثلا می‌شد ۵۰ هزار تومان. صاحب مغازه گفت دکتر این‌ها که تو می‌خواهی، به درد نمی‌خورد. در عوض فلان چیز را ببر که سالم‌تر است. از این آدم شریف‌تر داریم؟ می‌توانست جنسش را بفروشد و پولش را بگیرد اما چیزی به من پیشنهاد داد که ۱۰ هزار تومان هم نمی‌شد. یکی از دوستان تعریف می‌کرد که در یزد به مغازه داری گفتم: قند خوب داری؟ جواب داد قند ما معمولی است، اگر قند خوب می‌خواهی باید بروی مغازه روبه‌رویی. هر فردی در هر جایگاهی می‌تواند منش والا داشته باشد و تعداد این افراد کم نیست.»

بی ‌تو یک شهر غمگین است

در پایان این گفت‌وگو به خواهرزاده دکتر آقایی می‌گویم که ما همه از فوت دکتر غمگین‌ هستیم ولی مردم شهر شما حتما بیشتر از همه داغ دارند. حال و روز این روزهای میبد چطور است؟ او پاسخ می‌دهد: «آگهی تسلیت دایی را من نوشتم. کلی فکر کردم که با چی شروع کنم و چطور بنویسم. در نهایت دیدم بهترین جمله این است: «بی تو یک شهر غمگین است.» فوت دایی را امام‌جمعه استان، استاندار، فوتبالیست، نویسنده، مجری تلویزیون، شخصیت‌های سیاسی از جناح‌های مخالف و خلاصه همه جور آدمی تسلیت گفتند.

تعداد مردم عادی که جلوی ما را می‌گیرند و تسلیت می‌گویند هم قابل شمارش نیست. من چندوقت پیش مطلبی نوشتم درباره سوگ در دوران کرونا و توضیح دادم که این روزها به دلیل شرایط ویژه، فرایند سوگ کامل برگزار نمی‌شود. این قضیه برای خانواده‌ها دردسرساز می‌شود و لازم است فضایی فراهم شود که بتوانند سوگ را کامل تجربه کنند. خانواده ما اما در همین روزها کامل‌ترین سوگ دنیا را داشت. همدلی از این بیشتر؟ ما مراسم نگرفتیم و اعلام هم کردیم که کسی سر مزار تشریف نیاورد با این حال مردم آمدند و خوشبختانه مسائل بهداشتی را هم رعایت کرده بودند. همه جور آدمی بین‌شان بود؛ روستایی، پولدار، فقیر. یکی از استادان بزرگ پزشکی استان به من گفت آرزوی هر پزشکی این است که چنین عاقبتی داشته باشد.»