در نفست بهاری است،که بوی عشق دارد

سرمه ی چشم خود را، از کوی عشق دارد

به دل که می نشیند، چه دلنواز و پرشور

تا سخن از رُخ یار، از روی عشق دارد

آینه روبه رویش، شانه به دست و مشتاق

زلفِ رها به بادی، گیسوی عشق دارد

چون پیچکی بپیچد، به دُورِ قامت یار

تا دلبر چو سروی، دلجوی عشق دارد

تر کی کند لب خویش، به چشمه ای و آبی؟

هر کس که آب مستی، از جوی عشق دارد

رو کی نهد به هر سو، بهر نیاز و رازش؟

تا قبله ای و محراب، ابروی عشق دارد

آن کس که زنده دارد، در دل امید وصلی

رویی به سوی دلبر، پا سوی عشق دارد

مستِ دو عالمم کرد، رایحه ای دل انگیز

چون که گلی به نام، شب بوی عشق دارد

تا کی دلِ پریشان، لبریزِ های هجران

در خلوتش چه حالی با هوی عشق دارد

ایرج عسکری"پریشان"