مؤلف "از کتیبه جنوب" (پژوهشی در شعر معاصر خوزستان) با بیان این که تذکره‌نویسان این‌ گونه شعر بی‌معنی را شعر «تزریق» گفته‌اند توضیح داد: تزریق را گویا در معنای مکر، فریب و دروغ به کار برده‌اند. «تزریق‌گویی» و «تزریق‌سرایی» در دوره‌ صفویه روایی بسیار داشته است.

یاری ادامه داد: تزریق‌گویان گاه نقیضه‌ای مهمل‌گونه از اثری معروف می‌ساختند. تا آنجا که از گزارش‌های تاریخی برمی‌آید شاعران «تزریقی» یا تزریق‌گو به این پیشه نامبردار بوده‌اند اما کارشان گونه‌ای تفنن، خوش‌طبعی و هزّالی بوده است.

او خاطرنشان کرد: در روزگار معاصر هم کسانی عامدانه در پی زدودن معنا از شعر بوده‌اند. سرسلسله‌ این کسان که به‌ناروا با برچسب نکوهش‌آمیز «جیغ بنفش» طرد و لعن می‌شود هوشنگ ایرانی است که تجربه‌اش در معنی‌زدایی از شعر گاه و بی‌گاه به کار دیگران آمد.

این شاعر و پژوهشگر افزود: این کار تا آنجا که جانب هنری و زیباشناختی اثر حفظ شود پذیرفتنی است؛ چنان ‌که تجربه‌های شاعران سرآمد دهه‌ ۷۰ برای تأخیر معنا و معناگریزی و نه بی‌معنی‌سرایی در موارد بسیار با توفیق همراه بود اما در یکی ـ دو دهه‌ گذشته معنی‌زدایی از مرز تجربه‌های هنری فراتر رفته و بر سروده‌های برخی از شاعران که در تحلیل گونه‌شناختی، نوتزریق سرایان می‌توان نامیدشان نوعی شهوت «گونه‌آفرینی» سایه افکنده است.

شاعر «دویدن در لانگ‌شات» معتقد است: این دسته از شاعران گاه با دستاویزِ مشتی اصطلاح شعر را از مرزهای هزل و هذیان نیز گذر داده‌اند و در مسابقه‌ بی‌معنی‌سرایی گوی سبقت از هم می‌ربایند. برخی از اینان از این ‌که مهمل‌گو و مهمل‌سرا خوانده شوند ابایی ندارند و حتی به نام خود سکه‌ی «مهمل‌گویی آگاهانه‌ معاصر» ضرب کرده‌اند.

منبع: ایسنا